وُردِ ایلُم خالیهَ تِیَلُم بارون /

عشایر کوچ کرده و جای ایل خالیست و چشمم بارانی است/                  

بی بهارُم وی دیار بی سرو سامون/

در این دیار بی بهار و بی سامان/

اُو زِلالُم کی اِییی هُمنِشینُم بَی /

ای آب زلالم کی میایی همنشینم شوی/

کوه دِنانَه بِشکنُم تا شِرینُم بَی/

کوه دنا را مثل فرهاد میشکنم تا شیرینم شوی/

دِلغریب اُفتایِِِِِمه کوچِنی یارم /

همچون غریبه ای در کنجی افتاده ام کجایی یارم/

تا نیی هُمسی دِلُم دَس نیردارم /

تا نیایی و در قلبم جای نگیری دست برنمی دارم/

وَر کَنیت ریشه غَمهَ تا بهارابو/

ریشه غم را از زمین بکنید تا بهار بیاید/

گل دَرا مِن وُردِمون سردیارابو/

در دیارمان گل بروید و گلستان شود/